مقایسه میزان فرسودگی شغلی در بین مربیان رشته های کاراته و شنا

مقدمه و هدف: بررسی رفتارهای شغلی مربیان به منظور برنامه­ریزی­های دقیق­ و اصولی­ ضروری است تا از نظر شناسایی و رفع عوامل و منابع تنش­زای شغلی تلاش­های لازم از سوی مسئولان انجام پذیرد تا از هرگونه احتمال دلزدگی شغلی، بی­انگیزگی و فرسودگی­شغلی و احتمال انتقال تنش به ورزشکاران جلوگیری به عمل آید.  بنابراین هدف از پ‍ژوهش حاضر، مقایسه میزان فرسودگی شغلی در بین مربیان کاراته و شنا می­باشد. روش شناسی: روش انجام تحقیق از نوع علی _ مقایسه­ای است. جامعه مورد نظر تحقیق، تمام مربیان شنا و کاراته شهرستان تبریز بودند که 85 مربی شنا و 50 مربی کاراته  به صورت تصادفی ساده تعیین و در این پژوهش شرکت داده شدند. برای جمع آوری اطلاعات از پرسشنامه فرسودگی شغلی ماسلاچ  استفاده شد، میانگین سنی آزمودنی­های تحقیق در مربیان کاراته 56/32 سال و مربیان شنا 71/30 سال است. در نمایش و تحلیل اطلاعات در سطح آمار توصیفی از فراوانی و درصد میانگین و در سطح آمار استنباطی از آ آزمون کولموگروف- اسمیرنوف و تحلیل واریانس استفاده شد. یافته­ ها: با توجه به تجزیه تحلیل اطلاعات مشخص شد که حداکثر نمره فرسودگی شغلی در مربیان کاراته برابر با 86/95 و در مربیان شنا 21/88 است که نشان­دهنده‎ میزان فرسودگی شغلی بیشتر در بین مربیان کاراته می­باشد. علاوه بر این یافته­های تحقیق حاکی از ان است که میزان خستگی عاطفی در مربیان کاراته و میزان کاهش کارایی فردی در مربیان شنا بطور معنی­داری بیشتراست. ولی میزان خرده مقیاس مسخ شخصیت در بین مربیان کاراته و شنا تفاوت معنی داری ندارد. بحث و نتیجه­ گیری: نتایج پژوهش حاضر نشان می­دهد که اکثریت مربیان رشته­های ورزشی کاراته و شنا کم و بیش فرسودگی شغلی تجربه می­کنند ولی میزان شیوع این نشانگان در مربیان این رشته­ها متفاوت بوده که بیانگر این است که شرایط خاص کاری و ماهیت رشته­های ورزشی تاثیر گذار بر شیوع فرسودگی شغلی می­باشد.